Monaški doručak

VIŠEGRAD – Svete knjige pravoslavne uče da stvarni post, koji je i tjelesni i duhovni, privodi čovjeka smirenju.

Vrijeme je časnog posta kada u tri manastira na teritoriji opštine Višegrad – Svetog Save na Gornjoj Lijesci, Svetog Nikole u Dobrunskoj Rijeci i Uspenija Presvete Bogorodice u Dobrunu – crkvena zvona nekako tiho zvone, najavljujući svakodnevna bogosluženja.

Kaluđeri su kao sjenke, promiču nečujno, pojave se i nestanu, kao kad zrak još zubatog sunca proviri iza pramička oblaka. Za njihovim mantijama ostaje dašak vjetra.

Crne rize začas se utope za začetak proljetnog zelenila. I kad se susretnu putevi kaluđerski, riječi su škrte, šaputave, više se govori pogledima neko kazuje riječima.

Ono „Pomoz` Bog“, u dane posta, upućeno vjernicima, nekako je svečanije i svetije. I dok vijekovi huje nad manastirskim zvonima, monaške misli putuju, putuju… Sve je u mislima i molitvi, misle oni.

I post je u mislima i rukama ispruženim ka svjetlosti i nebu. Nad ikonama lelujaju zavjese tamjana, onog iz manastira Ostrog , Svete Gore, sa Hilandara, sa Hristovog groba.

Na slici slikara Mandića, u galeriji manastira Dobrun, monasi bez koraka putuju. Zaustavljeni u koraku, kao pokajnik u molitvi, sanjaju manastirska vrata. Slikar Mandić ih nadgleda.

Vrijeme je doručku, zraci se prelamaju na krstu crkve manastirske. Arhimandrit Jovan priprema monašku hranu.

Onako praiskonski, kao kad je Sveti Antonije, „Ava Antonije“, prvi hrišćanski asketa u četvrtom vijeku, u Egiptu osnovao monaštvo na današnji dan.        Sveti Antonije se smatra ocem hrišćanskog monaštva.

Doručak monaha Jovana je asketski. Bez ulja u vrijeme časnog posta. I način i mjesto gdje ga sprema, u manastirskoj porti je neobično.

Vrijeme je velikog vaskršnjeg posta.

(www.palelive.com / Srna)